Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ - Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

Για  δυο  βδομάδες  περίπου  μιλήσαμε  για  τον  εαυτό  μας και την  οικογένεια  μας. Ένα  θέμα  οικείο  και  αγαπητό  από  τα  παιδιά.

     Αρχίσαμε  με  το  τραγούδι  Χόκυ-Πόκυ. Ένα  τραγούδι  ζωηρό  και  πολύ  ευχάριστο.

Ο  χορός  και  η  μουσική  ήταν  σε  καθημερινή  βάση. 

Όση  ώρα  άκουγαν  την  μουσική  χόρευαν  και  στη  παύση  της  εκτελούσαν  την  εντολή  που  άκουγαν,( να χαιρετίσουν το διπλανό τους, να τον ακουμπήσουν στο κεφάλι, να ενώσουν τα χέρια τους ψηλά κλπ).

Μάθαμε  ότι τον κόσμο  γύρω  μας  τον  αντιλαμβανόμαστε  με  τις  πέντε  μας  αισθήσεις.

  

Μέσα  από  βιβλία είδαμε  τα  εσωτερικά  μας  όργανα  και  σε  τι  μας  χρειάζονται.  

Κάναμε  τις  δικές  μας  ταυτότητες

Το  παραμύθι  « Τα  χέρια  δεν  είναι  για  να δέρνουν », μας  έδωσε  την  αφορμή  να  συζητήσουμε , τι  καλό  μπορεί  να  κάνει

 το  δικό  μας  χεράκι......

 Βρήκαμε  στο  χάρτη  που  είναι  η  Κίνα  ,άκουσαν  κι  έγραψαν  το  όνομα  τους  στα  κινέζικα. 

     Μετρήσαμε  το  ύψος  και  το  βάρος  μας.

 Η  καλή  νεράιδα  μας  επισκέφτηκε  και  με  το  μαγικό  της  ραβδί  μας  έκανε  ζωγράφους  όπως  ο  klee  και  ο  Λεονάρντο  ντα Βίντσι.  Τα  παιδιά  παρατήρησαν  την  Μόνα  Λίζα  και  το  καθένα  έδωσε  τη  δική  του  εξήγηση τι σκέφτεται, τι  κοιτάζει, πως  νοιώθει.  Έκαναν    τη  δική  τους  προσωπογραφία. 

Οι  άνθρωποι  που χορεύουν.  Paul  klee,  1938 .                                                       

Έγιναν  αγάλματα  και  γλύπτες. 

         Έκαναν  αναπαράσταση  των  αγαλμάτων  που  έβλεπαν.

 Μίλησαν  για  την  οικογένεια  τους  και  την  αποτύπωσαν  στο  χαρτί.

Η νεράιδα  με  το ραβδί  της  μας  ζήτησε  να  της  δείξουμε  ΧΑΡΑ, ΦΟΒΟ ,  και  ΘΥΜΟ

Στο  τέλος  ζωγράφισαν  αυτό  που  τους  φόβιζε  και  αυτό  που  τους  έκανε  χαρούμενους.