Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ - Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

Για  δυο  βδομάδες  περίπου  μιλήσαμε  για  τον  εαυτό  μας και την  οικογένεια  μας. Ένα  θέμα  οικείο  και  αγαπητό  από  τα  παιδιά.

     Αρχίσαμε  με  το  τραγούδι  Χόκυ-Πόκυ. Ένα  τραγούδι  ζωηρό  και  πολύ  ευχάριστο.

Ο  χορός  και  η  μουσική  ήταν  σε  καθημερινή  βάση. 

Όση  ώρα  άκουγαν  την  μουσική  χόρευαν  και  στη  παύση  της  εκτελούσαν  την  εντολή  που  άκουγαν,( να χαιρετίσουν το διπλανό τους, να τον ακουμπήσουν στο κεφάλι, να ενώσουν τα χέρια τους ψηλά κλπ).

Μάθαμε  ότι τον κόσμο  γύρω  μας  τον  αντιλαμβανόμαστε  με  τις  πέντε  μας  αισθήσεις.

  

Μέσα  από  βιβλία είδαμε  τα  εσωτερικά  μας  όργανα  και  σε  τι  μας  χρειάζονται.  

Κάναμε  τις  δικές  μας  ταυτότητες

Το  παραμύθι  « Τα  χέρια  δεν  είναι  για  να δέρνουν », μας  έδωσε  την  αφορμή  να  συζητήσουμε , τι  καλό  μπορεί  να  κάνει

 το  δικό  μας  χεράκι......

 Βρήκαμε  στο  χάρτη  που  είναι  η  Κίνα  ,άκουσαν  κι  έγραψαν  το  όνομα  τους  στα  κινέζικα. 

     Μετρήσαμε  το  ύψος  και  το  βάρος  μας.

 Η  καλή  νεράιδα  μας  επισκέφτηκε  και  με  το  μαγικό  της  ραβδί  μας  έκανε  ζωγράφους  όπως  ο  klee  και  ο  Λεονάρντο  ντα Βίντσι.  Τα  παιδιά  παρατήρησαν  την  Μόνα  Λίζα  και  το  καθένα  έδωσε  τη  δική  του  εξήγηση τι σκέφτεται, τι  κοιτάζει, πως  νοιώθει.  Έκαναν    τη  δική  τους  προσωπογραφία. 

Οι  άνθρωποι  που χορεύουν.  Paul  klee,  1938 .                                                       

Έγιναν  αγάλματα  και  γλύπτες. 

         Έκαναν  αναπαράσταση  των  αγαλμάτων  που  έβλεπαν.

 Μίλησαν  για  την  οικογένεια  τους  και  την  αποτύπωσαν  στο  χαρτί.

Η νεράιδα  με  το ραβδί  της  μας  ζήτησε  να  της  δείξουμε  ΧΑΡΑ, ΦΟΒΟ ,  και  ΘΥΜΟ

Στο  τέλος  ζωγράφισαν  αυτό  που  τους  φόβιζε  και  αυτό  που  τους  έκανε  χαρούμενους.

ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Αυτή την εβδομάδα ολοκληρώσαμε τον πρώτο κύκλο μαθημάτων του προγράμματος συναισθηματικής αγωγής "Βήματα για τη ζωή". 

"Εάν τα παιδιά αποκτήσουν εν συναίσθηση και ικανότητες επίλυσης προβλημάτων,θα μπορούν να αρχίσουν να αποκτούν τον έλεγχο στις συγκρούσεις τους και να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις.  Ωστόσο, πριν να είναι σε θέση να αναλάβουν τέτοιο μέγεθος ελέγχου, υπάρχει ένας σημαντικός τομέας που πρέπει να ενισχυθεί και να λειτουργήσει ως θεμέλιο, ο τομέας της γνωστικής υποστήριξης.  Τα παιδιά πρέπει να καταστούν ικανά να αναγνωρίζουν και να ονομάζουν τα συναισθήματα, τα δικά τους και των άλλων, αλλά και να προβληματίζονται για τις πράξεις τους.  Και για να γίνει αυτό, πρέπει να μάθουν την γλώσσα που θα τους χρειαστεί και τον τρόπο να χρησιμοποιούν το νέο τους λεξιλόγιο το οποίο θα παίξει ουσιαστικό ρόλο στην ανάπτυξη της σκέψης τους.  Καθώς το λεξιλόγιο των παιδιών θα αυξάνεται, θα αυξάνεται και η ικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς τους.  Άλλωστε, συμπεριφορές που μπορούν να κατανομαστούν  και να εξερευνηθούν, δεν φαντάζουν τόσο τρομερές στα παιδιά."  (απόσπασμα από το βιβλίο του εκπαιδευτικού).

Έννοιες που δουλέψαμε μέχρι τώρα όπως "είναι - δεν είναι"/ μερικοί - όλοι/ ίδιο - διαφορετικό/ αν...τότε/ κατάλληλη στιγμή/ συγχρόνως ....μπορεί να φαίνονται εύκολες και κατανοητές σε εμάς τους ενήλικες αλλά τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονταν στην αρχή να εκφραστούν χρησιμοποιώντας  τις συγκεκριμένα. Στη διάρκεια κάθε μαθήματος τα παιδιά  έπαιζαν παιχνίδια ρόλων σε σενάρια που εμείς προτείναμε ανάλογα με το θέμα κάθε φορά. Τα παιδιά φόραγαν διακριτικά στοιχεία πάντα, ένα καπέλο και ένα φουλάρι, ώστε να αντιλαμβάνονται πως υποδύονται ένα ρόλο εκείνη τη στιγμή.

 Στις έννοιες αυτές θα επανερχόμαστε συχνά στα επόμενα μαθήματα που θα ασχοληθούμε με τα συναισθήματα.  

Ακόμα, παρουσιάζαμε εικόνες που φανέρωναν ένα προβληματισμό και έπρεπε τα παιδιά να εκφραστούν πάνω στην εικόνα και να προτείνουν λύσεις.

Έτσι με μικρά αλλά σταθερά βήματα προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά πως θα ενσωματωθούν στη μικρή (αρχικά) κοινωνία του σχολείου μας.

ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Η  επέτειος  του  Πολυτεχνείου  είναι  μια  δύσκολη  ενότητα  για  τα  παιδιά.  Οι  έννοιες  δημοκρατία,  χούντα, δικτατορία,  απαγορεύσεις  δεν  κατανοούνται  εύκολα.

 Έτσι  τουλάχιστο  νομίζουμε  κάθε  χρόνο  μέχρι  τη  στιγμή  που  τα  ίδια  τα  παιδιά  μας  διαψεύδουν.

Οι  εικόνες  που  παρατήρησαν  στη  γωνιά  της συζήτησης  τα  προβλημάτισαν.  Έβαλαν  τις  εικόνες  στη  σειρά , διηγήθηκαν  την  ιστορία  της  εξέγερσης   με  το  δικό  τους  τρόπο και εικονογράφησαν το  δικό  τους  βιβλίο. ........

Διαβάσαμε  το  παραμύθι  " Ξύπνα  Ντενεκεδούπολη ".  Τα  παιδιά στεναχωρήθηκαν  με τον  κακό  αρχηγό  και  τους  βοηθούς  του. Πριν  ακούσουν  το  τέλος  τα  παιδιά  μετά  από  σκέψη  πρότειναν τη  δική  τους  τιμωρία  στον  κακό  αρχηγό 
Πολυτεχνείο Ντενεκεδούπολη  ( βίντεο)

Μετά  από  όλα  αυτά  οι  έννοιες  χούντα  και  δημοκρατία  ήταν  πιο  ξεκάθαρες  στο  μυαλό  των  παιδιών.

Ζωγράφισαν  τα  πρωτοσέλιδα  εφημερίδων  της  εποχής.

  Έκαναν  το  δικό  τους  Πολυτεχνείο σε  μια  ομαδική  εργασία.

Τα  κανόνια  των  μεγάλων  σκορπούν  γύρω  τους  λύπη  και  καταστροφή.

Τα  κανόνια  των  παιδιών  μοιράζουν  παντού  χαρά  και  αισιοδοξία.

Το  αφιέρωμα  μας  έκλεισε  με  τη  γιορτή  που  κάναμε  στο  σχολείο  βλέποντας  και  ακούγοντας  ντοκουμέντα  από  το  Πολυτεχνείο.  Τα  παιδιά  έφυγαν  φωνάζοντας  δυνατά  

                    ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ .